Prologue :

Abigail 

            Czekam już z 15 minut przed parkingiem, na Louisa. Nigdy bym nie pomyślała, że jest taki niepunktualny. No ludzie, przecież nie widziałam go aż dwa lata. Jak na razie zdążyłam przywitać się tylko ze swoim bratem, który odebrał mnie z lotniska. Tak, z lotniska. Wczoraj opuściłam swoją Anglię, a dzisiaj mam w planie świętować rozpoczęcie nowego roku szkolnego w Los Angeles. Nawet nie wiecie jak się cieszę. Mogłoby się wydawać, że te dwa lata to nie aż tak dużo, ale dla mnie to była cała wieczność. I pewnie zastanawia was to, dlaczego nie przyleciałam z Harrym, Liamem, Louisem i Niallem. Już wam tłumaczę; miałam wtedy 15 lat, a oni skończone 17. Moja mama zawsze pozwalała bratu na więcej, a ja musiałam być tą grzeczną, poukładaną i posłuszną. Poświęcała mi zbyt dużo uwagi i nie chciała żebym w tak młodym wieku wyjeżdżała do Los Angeles z czwórką chłopaków. Dokładnie to miała na myśli Payne, Tomlinsona i Horana, bo przecież wiadomo, że z bratem byśmy nic nie zrobili. Ha ha idiotyczne. Ale mińmy przeszłość. Teraz jest teraz i koniec, kropka. Najważniejsze, że zaraz spotkam Louisa, za którym tęskniłam najbardziej. Nie, nie zakochałam się w nim ani nie jesteśmy parą i nic z tych rzeczy. Po prostu jest to mój najlepszy przyjaciel. To dzięki niemu mogłam pierwszy raz zasmakować alkoholu, fajek i innych. I nie myślcie, że ściągał mnie na złą drogę, wręcz przeciwnie - ostrzegał mnie i prosił żebym tego nie robiła. Ale jestem uparta i chciałam spróbować. Wiadomo, zakazany owoc smakuje najlepiej. Kiedy miałam 15 lat, tuż przed ich wyjazdem, Louis zabrał mnie na dyskotekę i tam się wszystko zaczęło. Stałam się uzależniona od fajek. Głupie, wiem. Ale nic nie dało się z tym zrobić. Przez półtora roku byłam w nałogu, a wiecie jak ciężko jest ukrywać się przed rodzicami? Musiałam rzucić, ale nikt mnie w tym nie spierał. Przyjaciele wyjechali, a przyjaciółek w starej szkole nie miałam. I nie. Nie jestem żadnym odludkiem ani nic. Po prostu dziewczyny mi zazdrościły wszystkiego. Przystojnego brata, przyjaciół, bogatych rodziców, ich auta i domu. Nie ruszało mnie to. Nie były dla mnie ważne i nie obchodziło mnie ich zdanie.
            Wychyliłam głowę na ulicę i właśnie wtedy zobaczyłam czerwony kabriolet mojego przyjaciela. Wyciągnęłam rękę i zaczęłam machać. No, nareszcie go widzę. Matko, jak on się zmienił. Jeszcze nie podjechał, a ja już z daleka widziałam na jego ramionach kilka tatuaży. Obym się nie zakochała, bo powiem szczerze; kocham facetów z dziarami...

______________________________________________________________

więc; przejęłam opowiadanie Abi i mam nadzieję, że Wam się spodoba<3

rozdział 1 jest już napisany, możliwe, że dodam go wieczorem;*